Één jaar geleden…

“Ga je het nog vieren,” vroeg mijn moeder over de telefoon, zo’n anderhalve week terug.
“Vieren? Vieren?!” vroeg ik, “Ik vind het nogal een vreemd idee, mam…”
“Toch een bijzondere dag,” mompelde ze in haar iPhone.
Daar had ze dan wel weer gelijk ik. Het is – met speling van een week – precies een jaar geleden dat ik van een vriendelijke, kale, grote longarts te horen kreeg dat ik lymfklierkanker had. Één jaar.
Een jaar geleden kreeg ik het slechtste nieuws uit mijn hele leven.

“Ik blijf wel staan,” zei ik in de muffe behandelkamer.
“Nee Joris, ga toch maar even zitten,” zei de vriendelijke longarts.
Mijn hoofd werd licht, ik zakte naar de grond alsof ik zeik- en zeiknatte kleding droeg. De kleine Krouwels, die altijd een woordje klaar had, wist even niet zo goed wat hij moest zeggen. Een machteloos, loodzwaar en verlammend gevoel.
Voor Ajacieden het best te vergelijken met “1-1, de Graafschap”.

Die dag ga je toch niet vieren?
“Ik snap het wel hoor!” zei mijn collega Floor.
“Ik vier mijn diagnose nog elk jaar!”
Even voor de uitleg, Floor heeft diabetes.
“Ik vier mijn diagnose altijd met het bakken van een taart of iets anders lekker fouts. Er even bij stilstaan, maar dan leuk.”
Ik moest er wel om lachen.
“Maar goed, genezen zal ik waarschijnlijk niet. Misschien is dat anders.”
Daar had Floor natuurlijk een punt.
“Je haar ziet er wel weer fantastisch uit!”, die hoor ik ook veel!
Complimenten over het haar vervelen nooit bij ex-chemopatiënten, geloof mij maar. Ik merk hoe meer haar ik krijg hoe moeilijker ik het vind om tegen foto’s aan te kijken met mijn kale knikker erop. Met kapsel ben ik ook niet knap, maar goedemorgen… Wenkbrauwloos stond mij toch slechter dan ik eigenlijk dacht. Ik heb het tegen jullie! Weken lang roepen: “Je kan het goed hebben hoor, Joor!”
Leugens.

Gaat het goed met mij? (Die vraag hoor ik nog wel het meest.) Ja absoluut. Ik heb fysieke weer ontzettend veel power, dat voelt zo heerlijk. En ik ervaar mentaal steeds meer rust.
Ik krijg het gevoel dat ik het chemo-trauma nu pas een beetje kan verwerken. En dat duurt denk ik langer dan een jaar. Is het werkelijk een traumatisch jaar geweest? Absoluut niet! Ik heb zo ontzettend veel lieve mensen ontmoet en om mij heen gehad.  Ik heb nog schandalig veel pret gehad, zo tussen de chemokuren door. Het jaar is knap snel voorbij gegaan.

Maar de verjaardag van slecht nieuws vieren? Ik weet het niet hoor. Het was gisteren twee jaar geleden dat het meisje van m’n dromen met m’n beste vriend naar bed is gegaan. Dus ik taart bakken, alles erop en eraan… Wat, een, kutdag.
Ik bel jullie wel in oktober, dan heb ik écht wat te vieren!